Iedere morgen, na een stevig ontbijt, wandel ik vanuit onze B&B zo de Limburgse heuvels en graslanden op. Laatst, tijdens een wandeling met mijn honden rond Wittem-Gulpen, zag ik, langs de Geul, een aantal aangevreten bomen. Het was duidelijk het werk van een bever. De bever is terug van weggeweest in Zuid Limburg. Na een afwezigheid van meer dan 200 jaar voelt ons grootste inheemse knaagdier zich weer thuis langs de Maas en haar zijbeken. Dat is goed nieuws, want de bever vervult een unieke rol in het bos- en waterrijke Limburgse landschap. Als houthakker en bouwvakker zet hij het heuvelland naar zijn hand. Knagend zorgt hij voor meer openheid in bossen.
Als dammenbouwer creëert hij bovendien hogere waterpeilen in beekdalen, zoals het Geuldal. Hierdoor kunnen verdroogde moerassen langs beken herstellen. Heel wat planten en dieren profiteren daarvan.
In de Duitse Eifel is in de jaren ‘80 een dozijn bevers losgelaten. Na ruim tien jaar wisten enkele van hen de provincie Limburg te bereiken via de riviertjes Roer en Worm. Om deze nieuwkomers een handje te helpen, zijn tussen 2002 en 2004 in Limburg 33 dieren bijgeplaatst. Daarmee kon de Limburgse populatie uitgroeien tot meer dan 1500 dieren in 2021.
Nadat ik het ingenieuze bouwwerk van wat inmiddels al een behoordelijke dam was, had bewonderd, vervolgde ik weer mijn weg. De honden waren moe en wilden niet langer op dezelfde plek blijven. Hun aandacht was allang weer verlegd naar andere zaken. Terwijl wij verder liepen moest ik onwillekeurig denken aan Ed en Willem Bever uit de Fabeltjeskrant, altijd druk met bouwen en repareren. Ze mogen wat mij betreft zo beginnen met de verbouwing van de nieuwe vakantiewoning.
Comments